Φαίνεται ὅτι οἱ ἀγαπητοί μας συμπολίτες δὲν λαμβάνουν τὸ μάθημά τους – π.χ. ἀπὸ τὶς ἀμέτρητες ἐκστρατεῖες ψυχολογικοῦ πολέμου/PR ποὺ ἐκτυλίχθηκαν μπροστὰ στὰ μάτια τους μόνον τὴν τελευταία διετία – καὶ ξανάρχισαν μία ἀπὸ τὰ ἴδια (βλέπε καὶ πρόσφατα: Κοῦρσκ).

Αὐτοὶ ποὺ πρόσκεινται τὸ μέγιστο στὴν ἀγγλόδουλη μερίδα ἢ ἔχουν ἐπηρεασθεῖ ἀπὸ ἐκείνους, δὲν ἀναπτύσσουν κριτικὴ σκέψη ἀλλὰ παγιωμένη-παγωμένη ὁπτικὴ καὶ αὐταπάτες. Ἐξηγοῦμαι:

Στὴν δυτικὴ ὑποκουλτούρα εἶναι κυρίαρχη ἡ αὐταπάτη ὅτι ὅλοι οἱ ὀργανισμοὶ (ἀπὸ τὴν ἀπαρχή τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, παντοῦ καὶ πάντα) εἶναι ἀπὸ πάνω πρὸς τὰ κάτω καὶ περιστρέφονται γύρω ἀπὸ τὸν «μεγάλο ἄνθρωπο» καί, ἴσως, λίγους παρατρεχάμενούς του ποὺ τὸν ὑπηρετοῦν – ἡ ὁποία ἀναμφίβολα προέρχεται ἀπὸ τὸν παρωχημένο βρετανικὸ ἐλιτισμό. Δὲν ὑπάρχει καμμία ἄλλη δυνατότητα ἀντίληψης ὁποιουδήποτε ἄλλου σχήματος καὶ ὀργάνωσης – εἴτε μιλᾶμε γιὰ δημοκρατικά, εἴτε μιλᾶμε γιὰ μυητικὰ σχήματα μὲ χρονικὴ ἔκταση πολλῶν γενεῶν, ποὺ παράγουν ἀμέτρητους ἀνώνυμους «μεγάλους» καὶ μέσω μιᾶς τέτοιας δομῆς διαρκοῦν στὸν χρόνο.

Οἱ τῆς δυτικῆς ὑποκουλτούρας καὶ ὅσοι ἔχουν βλαφθεῖ διανοητικὰ ἀπ’ αὐτήν, συνεχίζουν νὰ πιστεύουν ὅτι ἡ ἐξάλειψη τοῦ «μεγάλου» ἀνθρώπου στὴν κορυφή – ἢ ἔστω, ὅποιου τοὺς τραβάει τὴν προσοχὴ ὡς τέτοιος – θὰ κάνει τὰ πάντα νὰ καταρρεύσουν· ὁ ὀργανισμὸς θὰ ἐξαφανιστεῖ. Ἀντίθετα, κτυποῦν μόνον τὴν γυαλιστερὴ κορυφή ἀπὸ μιὰ πυραμίδα (ἢ μιὰ φανταχτερὴ πρόσοψη) καὶ περιμένουν ὅτι ὅλη ἡ πυραμίδα θὰ γκρεμιστεῖ, θρυμματισμένη σὲ πολλὰ κομμάτια.

Ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω τὸ ἱστορικό, θέτοντας τὰ πράγματα στὴν σωστή τους διάσταση.

Τὸ ἔτος εἶναι 1992. Μετὰ ἀπὸ τὴν δολοφονία τοῦ γενικοῦ γραμματέα τῆς Χεζμπολλὰχ Σαϊγιὲντ Ἀμπὰς Μουσαουὶ (Sayyed Abbas Al-Mousawi), οἱ “ἰσραηλινὲς” ἐφημερίδες ἔγραψαν:

«Ἡ ἐποχὴ τῆς σύγκρουσης μὲ τὴν Χεζμπολλάχ ἔχει τελειώσει».

22 ἔτη, δύο ἦττες “ἰσραήλ” καὶ μία ἀποαποικιοποίηση τῆς β. Παλαιστίνης ἀργότερα, ἡ βελόνα εἶναι ἀκόμη κολλημένη στὴν ἴδια στροφή.