Στὸ παρελθόν, ὁ ὅρος “Δύση” ἀποτελοῦσε τὸν προσδιορισμὸ μίας ἐκ τῶν δύο αὐτοκρατοριῶν (pars occidentalis) ποὺ προέκυψαν ἀπὸ τὴν διάσπαση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας – ἡ ἄλλη ἦταν ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία (ἢ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία, ὅπως συχνά ἀποκαλεῖται).
Στὴν συνέχεια ὁ ὅρος ἔγινε συνώνυμος τοῦ “δυτικοῦ πολιτισμοῦ”, ἀναφερόμενος στὸ προϊὸν τοῦ Φραγκικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπου ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη οἰκοδομήθηκε στὰ ἐρείπεια τοῦ Ρωμαϊκοῦ πολιτισμοῦ.
Χάρτης τῆς Εὐρώπης τὴν ἐποχὴ τοῦ Καρλομάγνου
Κατόπιν, ὅπως συνέβη μὲ πολλοὺς ἄλλους ὅρους, κατέληξε στὸ νὰ προσλάβῃ μιὰ οἰκονομικὴ χροιὰ ἐφόσον οἱ Δυτικὲς χῶρες παρουσιάζονται κυρίως ὡς “ἀναπτυγμένες” χῶρες. Πιὸ συγκεκριμένα ὁ ὅρος σχετίστηκε πλέον μὲ τὸν Προτεσταντισμό, τὴν καπιταλιστική του ἰδεολογία, καὶ εἰδικὰ τὶς ἀκόμη πιὸ ἀκραῖες καὶ μηδενιστικὲς μορφές του ὅπως ὁ ἀμερικανικὸς Πουριτανισμός.
Ἔτσι “ἡ Δύση” ἔγινε πλέον τὸ ὄχημα ἑνὸς κοινωνικοῦ μοντέλου που ἀντανακλᾷ τὸν μηδενισμό. Ἡ “Δύση”, ὁ ὑποτιθέμενος “Δυτικὸς πολιτισμός” δὲν ἔχει καμμία ἀπολύτως σχέση, καὶ καμμία ἀπολύτως σύνδεση μὲ τὴν ἀρχαία Ρώμη, πόσο μᾶλλον μὲ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Εἰδικὰ ὁ “μοντέρνος δυτικὸς πολιτισμός μας” σὲ καμμία περίπτωση δὲν προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Παρὰ τοὺς ὅποιους ἰσχυρισμούς, ὅλο αὐτὸ εἶναι στημένο οὔτως ὥστε νὰ καπηλευτοῦν οἱ βάρβαροι λαοὶ τῆς Δύσης τὴν αἴγλη τῆς ἀρχαίας καὶ νέας Ρώμης.
Ἡ φράση “ἡ Δύση” συχνὰ ἐκλαμβάνεται ὅτι ἐννοεῖ τὸ σύνολο ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες καὶ τὴν Εὐρώπη. Ἀλλὰ τὸ σύνολο αὐτό, ἐὰν δεχθοῦμε ὅτι ὑπῆρξε ποτέ, τελεῖ ἤδη ὑπὸ κατάρρευση, καὶ τὸ ὑπερατλαντικὸ χάσμα μεγαλώνει κάθε ἡμέρα καὶ περισσότερο. Ἡ παγκοσμιοποίηση, ἐνῶ ὀξύνει τὸν ἀνταγωνισμό, ἀποκάλυψε βαθιὲς ἀποκλίσεις μεταξὺ τῶν Εὐρωπαϊκῶν συμφερόντων καὶ τῶν Ἀμερικανικῶν.
Σὲ γεωπολιτικὸ ἐπίπεδο, οἱ ἀποκλίσεις εἶναι ἀκόμα πιὸ κατάφωρες – οἱ Ἠνωμένες Πολιτεῖες εἶναι μιὰ ναυτικὴ δύναμη, ἐνῷ ἡ Εὐρώπη μιὰ ἠπειρωτικὴ δύναμη. Αὐτὸ ἐξηγεῖ γιατὶ οἱ ΗΠΑ κινήθηκαν πρὸς μία πολιτικὴ προσάρτησης τῶν χωρῶν τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἐφαρμόστηκε ἐπιθετικὰ μέσα ἀπὸ τὸ ὄχημα τῆς ΕΕ. Δὲν ἐξηγεῖ πῶς πίστευαν ὅτι θὰ γλιτώσουν τὶς συνέπειες.
Ποιὰ ἡ θέση μας σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ θέατρο τοῦ σημερινοῦ ἀποκαλούμενου “δυτικοῦ κόσμου”; Καμμία ἀπολύτως. Δὲν εἶναι κἂν θέση βασσάλου, ὑποτελοῦς δηλαδή, ὅπως οἱ χῶρες τῆς Δυτ. Εὐρώπης. Ἐμεῖς ΔΕΝ ὑπάρχουμε ὡς Ἕλληνες καὶ ΔΕΝ ἐπιτρέπεται νὰ ὑπάρχουμε ἐντὸς τοῦ “δυτικοῦ κόσμου”, διότι οὐδεμία θέση ὑπάρχει γιὰ ὁποιαδήποτε χώρα ποὺ νὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν Ἀνατ. Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, καὶ ποὺ ἔχοντας παραδόσεις αἰώνων ἢ καὶ χιλιετιῶν εἶναι ἀδύνατον νὰ ἔχῃ – ἢ νὰ θελήσῃ νὰ ἔχῃ – τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὶς “δυτικὲς ἀξίες”.
Δὲν εἶναι μυστικὸ ὅτι οἰ ΗΠΑ ἐπιτίθονται ἐδῶ καὶ πολλὰ ἔτη στὴν ἱστορία, γλῶσσα, θρησκεία, καὶ πολιτισμικὸ ὑπόβαθρο τῆς Ἑλλάδος καθὼς καὶ ὅλων τῶν χωρῶν τῆς γύρω περιοχῆς, ποὺ ἔχουν κάποια σχέση μὲ ὁτιδήποτε τὸ ἑλληνικό. Οὔτε θὰ πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγῃ τὸ ἰδιαίτερο μῖσος ποὺ τρέφουν γιὰ τὴν Συρία, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερο διαχρονικὸ προπύργιο τοῦ ἑλληνισμοῦ στὴν Μ. Ἀνατολή. Οὔτε νὰ παραβλέπουμε τὸ γεγονὸς ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν Οὐκρανικὴ κρίση, καὶ τὴν λυσσαλέα ἄρνηση τῶν ΗΠΑ νὰ ἐμποδίσουν ὁπωσδήποτε μιὰ πολιτικὴ λύση καθὼς ὁρίζουν οἱ συνθῆκες τοῦ Μίνσκ, βρίσκεται ὁ κύριος στόχος τῶν ΗΠΑ νὰ εἰσβάλλουν καὶ νὰ καταστρέψουν τὴν Ταυρίδα.
Τὰ δύο μέρη τῆς Εὐρώπης, ἀνατολικὸ καὶ δυτικό, στὴν ἀρχὴ τῆς προηγούμενης χιλιετίας
Τὸ γιατί, ἂς ἀρχίσουν νὰ τὸ σκέπτονται οἱ ἐν Ἑλλάδι πολυάριθμοι ἀμερικανόπληκτοι – καλὸ θὰ τοὺς κάνει.
Στὸ παραπάνω χάρτη, σημείωσα τὸ κατὰ τὸν Πτολεμαῖο κύριο σύνορο τῆς Οἰκουμένης ἀνάμεσα στὴν Μεγάλη Ἀσία (βόρεια καὶ νότια) καὶ τὴν Εὐρώπη (καθὼς καὶ τὴν Λιβύη στὸ νότιο μέρος), ἑστιάζοντας εἰδικότερα στὰ δύο τεταρτημόρια τῆς Βορείου Μεγάλης Ἀσίας καὶ τῆς Εὐρώπης. Σημείωσα καὶ ἕνα ἀκόμη ὅριο ἀνάμεσα στὸ ἀνατολικὸ καὶ δυτικὸ μέρος τῆς εὐρώπαϊκῆς ἠπείρου, κατὰ προσέγγιση καὶ ἀπεικονιζόμενο συμβατικὰ ὡς μία εὐθεία γραμμὴ (δὲν εἶναι).
Ἐνῶ ὁ Φραγκικὸς πολιτισμὸς δὲν ἀποτελοῦσε συνέχεια τοῦ Ῥωμαϊκοῦ, αὐτὸς τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν φυσικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνικοῦ.
Αὐτὸ κάποιοι ἀπ’ ὅτι φαίνεται δὲν θὰ μᾶς τὸ συγχωρέσουν ποτέ. Ἀκόμα χειρότερα ἡ Ἀν. Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία εἶχε γεννήσει κι ἕνα τέκνο – ποὺ ἔμελλε νὰ γίνῃ ἡ Τσαρικὴ Ρωσσία. Μπορεῖ ἐκεῖνες σήμερα νὰ μὴν ὐπάρχουν ὡς πολιτικὲς ὀντότητες ἀλλὰ ὁ διαχρονικὸς αὐτὸς πολιτισμὸς μὲ τὸν πλοῦτο του, στὶς διάφορες ἐκφάνσεις του καὶ κλάδους συνεχίζεται.
Τὸ ἴδιο καὶ ἡ καπήλευση, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά.
Σχετικὰ ἄρθρα
