Γενικὰ δὲν ἔχω σὲ ἰδιαίτερη ὑπόληψη τὸν Φιόντορ Λουκιάνωφ, ὅπως καὶ τοὺς περισσότερους στὸ Βαλντάι Κλάμπ, ἐπειδὴ εἶναι “πολιτικὸς ἐπιστήμονας” (ναί, αὐτὸς ὁ κλάδος-συμφορά…) καὶ τὰ ἄρθρα του χαρακτηρίζονται ἀπὸ ρηχότητα, συχνὰ καὶ ἀπὸ ἐσφαλμένα συμπεράσματα. Ἀλλὰ σήμερα θὰ παραθέσω ἕνα ἀπὸ τὰ τελευταῖα του, μιὰ καὶ ἀφορᾶ τὸ ἐπίκαιρο θέμα τῶν ΜΚΟ, τῶν “χρωματιστῶν ἐπαναστάσεων” καὶ τῶν δικτύων κατασκόπων δολιοφθορᾶς, πολιτικῶν ἀναταραχῶν καὶ ἀνατροπῶν κυβερνήσεων ἐκ τῶν δυτικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν.
Τέτοιες ἐπιχειρήσεις παρατηρήσαμε νὰ διεξάγονται πολὺ ἀνοιχτὰ καὶ ἀπροκάλυπτα πιά, ὅπως αὐτὴ ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ περασμένου ἔτους στὸ Ἰρὰν καὶ λίαν προσφάτως στὴν Γεωργία, ὅπου μὲ τὴν ἀφορμὴ ἑνὸς νομοσχεδίου περὶ γνωστοποίησης τῆς χρηματοδότησης ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ διαφορων ὀργανισμῶν καὶ εἰδικὰ ΜΚΟ, ξεκίνησαν πολιτικὲς ἀναταραχὲς καὶ βανδαλισμοὶ δημοσίων κτιρίων. Ἐπὶ τὸ πλεῖστον οἱ φασαρίες ἔγιναν ἀπὸ τοὺς ἐργαζόμενους σὲ τέτοια σχήματα, ποὺ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο προφανῶς καὶ ἤθελαν νὰ δείξουν πόσο ἀπαραίτητη εἶναι ἡ συμβολή τους στὴν δημοκρατία, γι’ αὐτὸ καὶ ἀπαίτησαν τὴν ἀπόσυρση τοῦ νομοσχεδίου παρὰ τὴν στήριξη τῆς πλειοψηφίας τῶν πολιτῶν σὲ αὐτό. Ἡ ΕΕ ἐτάχθη ἀνοιχτὰ ὑπὲρ τῶν βανδάλων, διότι χρηματοδοτεῖ καὶ αὐτὴ ἐπίσης κάποια τέτοια σχήματα ὥστε νὰ προωθοῦν τὴν ἀποδοχή της ἐντὸς διαφόρων χωρῶν – ἑνῶ κατ’ οὐσία πρόκειται γιὰ ἕναν παράνομο ὀργανισμὸ ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ὄργανο προσάρτησης τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν στὶς ΗΠΑ, ὅπως ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένα.
Ὅλοι μαζί, ἡ συλλογικὴ δηλαδὴ Δύση, ἐπέμειναν πόσο κακὸ εἶναι «γιὰ τὴν δημοκρατία (τους)» καὶ πόσο «ἐνάντια στὶς ἀξίες (τους)» εἶναι ἕνα τέτοιο μέτρο, καὶ βιαστικὰ τὸ ἀπέδωσαν σὲ ἄλλη μία συνομωσία τοῦ Κρεμλίνου, παρότι τὸ νομοσχέδιο ἦταν ἀντιγραφὴ ἀντιστοίχου νόμου ἀπὸ τὶς ΗΠΑ. Γιὰ νὰ μᾶς πείσουν ἐπαίνεσαν τὸν Καναδὰ γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ ἀκριβῶς τοῦ ἴδιου νομοσχέδιου ποὺ ἀποτελεῖ πυλώνα τῆς δημοκρατίας (τους) ἐνῶ ἡ ΕΕ σκέπτεται νὰ εἰσάγῃ καὶ αὐτὴ τὸ ἴδιο νομοσχέδιο γιατὶ εἶναι καλὸ γιὰ τὴν δημοκρατία (τους) καὶ σὐμφωνο μὲ τὶς ἀξίες (τους). Ἐμεῖς γενικὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ ὅποια ἐνασχόληση μὲ τὸ δυτικὸ τσοῦρμο ἀποτελεῖ μελέτη πάνω στὴν σχιζοφρένεια.
…τὸ ἐπιχείρημα τοῦ Κρεμλίνου ὅτι τὸ κοινὸ ἔχει δικαίωμα νὰ γνωρίζει γιὰ τὰ ξένα χρήματα ποὺ ξοδεύονται στὸ ἐσωτερικό της χώρας ἀπορρίπτεται [ἀπὸ τοὺς Δυτικούς] ὡς δικαιολογία μόνον πρὸς περιορισμὸ ἐλευθεριῶν. Ἐπιχειρηματολογοῦν ὅτι ἡ “κοινωνία τῶν πολιτῶν” ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ χρηματοδοτεῖται “ἀνεξάρτητα". Ἐδῶ ἔγκειται μία θεμελιώδης ἀντίφαση ποὺ εἶναι πλέον πιθανὸ νὰ βλέπουμε παντοῦ ὅλο καὶ περισσότερο. Ἡ ἰδέα ὅτι ἡ διασυνοριακὴ χρηματοδότηση τῶν ΜΚΟ εἶναι ὄχι μόνον ἀποδεκτή, ἀλλὰ φυσιολογικὴ καὶ ἀναγκαία, ἀποτελεῖ προϊὸν καὶ χαρακτηριστικὸ τῆς ἐποχῆς τῆς φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Αὐτὴ ἡ ἄποψη γιὰ τὴν κοινωνία τῶν πολιτῶν προέκυψε λογικὰ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἐννοιολογικὴ προσέγγιση. Ἐὰν ὁ στόχος εἶναι ἡ ἄρση τῶν ἐμπορικῶν, οἰκονομικῶν καί, ἰδανικά, πολιτικῶν φραγμῶν καὶ ἡ δημιουργία ἑνὸς ἑνιαίου παγκόσμιου ρυθμιστικοῦ χώρου, τότε οἱ μὴ κυβερνητικὲς δομὲς πρέπει εἴτε νὰ μὴν ὑπάγονται καθόλου στὰ ἔθνη εἴτε νὰ συνδέονται μὲ διεθνεῖς ὀργανισμοὺς ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο. Αὐτὸ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν κλασικὴ ἔννοια τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, ἡ οὐσία τῆς ὁποίας εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀπὸ κάτω πρὸς τὰ πάνω προέλευσή της, δηλαδὴ ὅτι πρέπει νὰ ἀναδύεται ἐγχωρίως. Ὡστόσο, ἡ Δύση πιστεύει ὅτι ἡ προσέγγιση ἀπὸ πάνω πρὸς τὰ κάτω εἶναι κάτι καλὸ – ὅταν τὴν βολεύει, φυσικά.
Φιόντορ Λουκιάνωφ: Ἡ ξαφνικὴ ἐμμονὴ μὲ τοὺς κανόνες τῶν ‘ξένων πρακτόρων’ ἀποτελεῖ μέρος τοῦ τέλους τῆς παγκοσμιοποίησης ὅπως τὴν ξέραμε, ἄρθρο στὸ Russia Today, 17 Μαρτίου 2023.
Ὁ Λουκιάνωφ συνεχίζει κατόπιν μὲ τὸ φαινόμενο τῆς μεταστροφῆς ἀπὸ τὴν προηγούμενη περιόδο τῶν κοινωνικο-πολιτικῶν καὶ πληροφοριακῶν ἀνοιγμάτων τῶν κρατῶν, ποὺ παρατηροῦμε ἔντονα σήμερα. Ἁποδίδει αὐτὴν τὴν μεταστροφὴ στὴν ἀλλαγὴ τῆς στάσης τῶν ΗΠΑ, ὅπου τὸ ἀμερικανικό δόγμα πλέον ἔθεσε βασικὸ ἄξονα τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς του τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀνταγωνισμοῦ τῶν μεγάλων δυνάμεων. Ἀλλὰ οἱ ΗΠΑ οὐδέποτε εἶχαν κάποιον ἄλλον προσανατολισμὸ στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική τους πέραν τοῦ ἀνταγωνισμοῦ ἐναντίον κάθε χώρας ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσῃ ὑπολογίσιμη δύναμη ἄρα καὶ «ἐμπόδιο» στὰ σκοτεινὰ σχέδιά τους γιὰ παγκόσμια κυριαρχία. Ὅσο γιὰ τὰ ἀνοίγματα τῆς προηγουμένης περιόδου, αὐτὰ ἔγιναν μόνον μὲ σκοπὸ τὴν αὔξηση τῆς ἐπιρροῆς τῶν ΗΠΑ στὰ ἐσωτερικὰ πολιτικά, οἰκονομικά, καὶ κυρίως πολιτισμικὰ ζητήματα ὅσων περισσοτέρων χωρῶν ἦταν δυνατόν, καὶ εἰδικὰ τῶν ἄλλων μεγάλων ἢ ὑπὸ ἀνάπτυξη δυνάμεων. Σύμφωνα, πάντα, μὲ τὸ μονοπολικό τους δόγμα καὶ πρὸς ἀποκλειστικὴ ἐξυπηρέτηση αὐτοῦ.
Ἡ τωρινὴ φαινομενικὴ μεταστροφὴ παρατηρεῖται ἐπειδὴ ἁπλῶς ἔπεσαν οἱ μάσκες, καθὼς οἱ ΗΠΑ καὶ οἱ βασσάλοι τους ἀντιλήφθηκαν ἐπιτέλους – κάπως ἀπότομα εἶναι ἀλήθεια – ὅτι ἡ μονοπολική τους οὐτοπία εἶχε ἀπορριφθεῖ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν χωρῶν τοῦ πλανήτη καὶ ὅτι ἕνα ἄλλο μοντέλο εἶχε ἤδη ἐμφανιστεῖ καὶ κέρδιζε ἔδαφος, παρὰ τὰ ἀθέμιτα μέσα καὶ τὶς μονοπωλιακὲς πρακτικές τους. Καὶ ἐφόσον ἀκόμη καὶ σὲ συνθῆκες ἐπιβαλλόμενου μονοπωλίου ἔχασαν, πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ σταθοῦν σὲ συνθῆκες ἔστω καὶ ἐλαχίστως ἀνταγωνιστικές;
Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς ξαφνικοὺς καὶ ταχύτατους περιορισμοὺς στὴν δραστηριότητα τῶν μή-δυτικῶν μέσων ἐνημέρωσης, ἡ ὁποία ἦταν σχετικὰ ἐλεύθερη μετὰ τὸ τέλος τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου. Ἡ σχετικὴ ἐλευθερία ὑπῆρχε ἐπειδὴ τὰ δυτικὰ μέσα γιὰ κάποια ἔτη κυριαρχοῦσαν μὲ ἀθέμιτα μέσα σὲ τέτοιο ὑπερβολικὸ βαθμὸ ὥστε λίγη προσοχὴ δινόταν στὴν ἐνημέρωση καὶ δραστηριότητα τῶν μή-δυτικῶν. Μόλις ὅμως ἡ νομιζόμενη κυριαρχία τῶν δυτικῶν πηγῶν στὸν χῶρο τῆς πληροφόρησης κατέρρευσε – νομιζόμενη, διότι ἡ ἀξιοπιστία τους καθὼς καὶ ἡ ὅποια ποιότητά τους εἶχαν ἀπωλεσθεῖ πρὸ πολλοῦ (καὶ ἡ ἀντικαπνιστικὴ ἐπιχείρηση ψυχολογικοῦ πολέμου ἔπαιξε σημαντικὸ ρόλο σὲ αὐτὴν τὴν ἀπώλεια) – εἴδαμε τὰ εὐγενὴ συνθήματα δεκαετιῶν περὶ “ἐλευθερίας λόγου” καὶ “πολυφωνίας στὴν ἐνημέρωση” νὰ ἐξαφανίζονται ὡσὰν νὰ μὴν εἶχαν ποτὲ ὑπάρξει.
Στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη καὶ τὶς ΗΠΑ τὰ μέτρα κατὰ τῶν ρωσσικῶν καί, ὡς ἕνα βαθμό, τῶν κινεζικῶν εἰδησεογραφικῶν καναλιῶν βασίζονται στὴν ἐπιχειρηματολογία ὅτι χρηματοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ κράτος, ἐνῶ πολλὰ ἀπὸ τὰ δυτικὰ κανάλια εἶναι ἰδιωτικά, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ δικά τους κρατικὰ μέσα ἐνημέρωσης.
Ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια (ἂν καὶ ποτὲ σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις), ἡ σύγχρονη κοινωνικοπολιτικὴ δομὴ τῶν δυτικῶν χωρῶν περιλαμβάνει μία στενὴ διαπλοκὴ τοῦ κρατικοῦ καὶ τοῦ μή-κρατικοῦ τομέα. Ἔτσι, μία δομὴ ποὺ εἶναι τυπικὰ ἀνεξάρτητη μπορεῖ νὰ λειτουργῇ ὡς βραχίονας τοῦ κράτους. Τὸ ἀντίθετο εἶναι ἐπίσης δυνατό, ἂν καὶ πολὺ πιὸ σπάνια.
Φιόντορ Λουκιάνωφ: Ἡ ξαφνικὴ ἐμμονὴ μὲ τοὺς κανόνες τῶν ‘ξένων πρακτόρων’ ἀποτελεῖ μέρος τοῦ τέλους τῆς παγκοσμιοποίησης ὅπως τὴν ξέραμε, ἄρθρο στὸ Russia Today, 17 Μαρτίου 2023.
Ἡ οὐσία τοῦ ζητήματος δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν κοινοτοπία τοῦ μονοπωλίου ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἐπιβάλλουν πάσει θυσίᾳ οἱ φιλελεύθεροι-και-τά-λοιπὰ δυτικοὶ ὀλιγάρχες, οἱ ὁποῖοι ἐρχόμενοι ἀντιμέτωποι μὲ ἄλλους πολὺ καλλίτερους, εὐφυέστερους καὶ ἱκανότερους παῖκτες ἐνοχλοῦνται καθὼς μὲ τὴν σύγκριση ἀποκαλύπτεται πόσο ὑστεροῦν σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα οἱ ἴδιοι. Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι τὰ κοινότοπα κι ἀνίκανα ἀνθρωπάκια δὲν εἶναι καὶ ἐπικίνδυνα – κάθε ἄλλο.
Ὑπάρχει κίνδυνος σὲ αὐτὴ τὴ νέα φάση ὅλοι οἱ διαφωνοῦντες νὰ στιγματιστοῦν ὡς ξένοι πράκτορες; Ἀναμφίβολα, ναὶ – οἱ κυβερνήσεις παντοῦ κινοῦνται ἀπὸ τὰ ἴδια ἔνστικτα. Δυστυχῶς, αὐτὴ ἡ νέα φάση εἶναι ἡ ἀναπόφευκτη συνέπεια τῆς προηγούμενης ἐποχῆς τοῦ ἀνοίγματος. Τὸ ἐκκρεμὲς γυρνάει τώρα πρὸς τὰ πίσω, ὅπως ἀκριβῶς πῆγε καὶ πρὸς τὴν ἄλλη κατεύθυνση.
Φιόντορ Λουκιάνωφ: Ἡ ξαφνικὴ ἐμμονὴ μὲ τοὺς κανόνες τῶν ‘ξένων πρακτόρων’ ἀποτελεῖ μέρος τοῦ τέλους τῆς παγκοσμιοποίησης ὅπως τὴν ξέραμε, ἄρθρο στὸ Russia Today, 17 Μαρτίου 2023.
Δὲν ὑπῆρξε πραγματικὸ ἄνοιγμα. Ἕνα τέτοιο ἄνοιγμα ἦταν μᾶλλον ἐπιθυμητὸ καὶ θὰ εἶχε ἀποβεῖ λίαν ἐπωφελὲς γιὰ ὅλους ἐὰν δὲν εἶχε προσκροῦσει στὴν μωροφιλοδοξία μερικῶν ἀμόρφωτων καὶ ἀλαζόνων ἐπαρχιωτῶν ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἀτλαντικοῦ. Ἐὰν δὲν εἶχε σταματηθεῖ και ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴν ἀξίωση τῆς μονόδρομης προέλασης καὶ τοῦ κατ’ ἀποκλειστικότητα παρεμβατισμοῦ τῶν ΗΠΑ. Ἦταν σπουδαία εὐκαιρία αὐτὴ ποὺ χαραμίστηκε τόσο μάταια ἀπὸ τὰ καθυστερημένα ἐκεῖνα ἀνθρωπάκια, ποὺ κανεῖς δὲν θὰ συγχωρήσει ποτέ. «Ἀπὸ τὴν Λισσαβώνα μέχρι τὸ Βλαδιβοστόκ». Κι ὅμως αὐτὸ εἶναι τὸ μέλλον.
Κινδυνευουμε ἀπὸ τὴν κατασκοπευτικὴ ὑστερία;
Οἱ διαφωνοῦντες, εἰδικὰ σὲ ὁρισμένες εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ἤδη κατηγοροῦνται ὡς ξένοι πράκτορες ἀκόμη κι ἂν πρόκειται γιὰ δεκάδες ἢ ἑκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτὲς καὶ οἱ λόγοι τῆς διαμαρτυρίας ἐσωτερικοὶ πολιτικοί. Καὶ αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ κάποια “ἀναπόφευκτη συνέπεια” τοῦ “ἀνοίγματος”, ποὺ ἄλλωστε δὲν πραγματοποιήθη οὐσιαστικά. Ὁ λόγος ποὺ κατηγοροῦνται εἶναι ὁ φόβος τῶν ψευτοελίτ, ποὺ ἔκαναν τραγικὰ σφάλματα καὶ κάκιστης κρίσης ἐπιλογὲς τὶς τελευταῖες δύο μὲ τρεῖς δεκαετίες, καὶ αἰσθάνονται ὅτι κατέφθασε ὁ λογαριασμός.
Ὡς ἐκ τούτου θὰ γαντζωθοῦν στὴν ἐξουσία μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια. Ὄχι γιὰ νὰ συντηρήσουν τὰ κλοπιμαῖα τους, τὰ ὁποῖα μποροῦν ἀκόμη νὰ συγκεντρώσουν καὶ νὰ κρύψουν σὲ κάποιο νησάκι-φορολογικὸ παράδεισο ἢ νὰ μετατρέψουν σὲ ἄλλα περιουσιακὰ στοιχεῖα κάπου ἀλλοῦ. Ἀλλὰ διότι φοβοῦνται, πραγματικὰ φοβοῦνται ὅτι ἡ περίοδος τῆς ἀτιμωρησίας ἔχει παρέλθει ὁριστικά. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐκκρεμὲς ποὺ εἶχε πάει στὸ ἄλλο ἀντίθετο ἄκρο καὶ τώρα γυρνάει ἐρχόμενο κατὰ πάνω τους μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα.
Θὰ δοῦμε λοιπὸν τὴν γελοιότητα τῶν “ξένων πρακτόρων” καὶ ἄλλα ἀκόμη πιὸ γελοῖα καὶ ἀκραῖα φαινόμενα, ὅπως τὴν ἐπιστράτευση κανονικῶν πρακτόρων τῶν δυτικῶν ὑπηρεσιῶν γιὰ παντὸς εἴδους βανδαλισμούς, ἐπιθέσεις, δολιοφθορά, διασπορὰ καὶ διακίνηση ψευδῶν εἰδήσεων, παραπληροφόρησης καὶ σύγχισης, καὶ προσπάθειες ἀποδιοργάνωσης καὶ ἀποσυντονισμοῦ πιθανῶν λαϊκῶν ἐπαναστάσεων σὲ ὁρισμένες χῶρες. Τὰ μέσα δηλαδὴ ποὺ τὶς περασμένες δεκαετίες εἶχαν χρησιμοποιηθεῖ ἐναντίον μή-δυτικῶν χωρῶν, οἱ ψευτοελὶτ θὰ σπεύσουν νὰ τὰ ἐργαλειοποιήσουν πιὰ μέσα στὶς δικές τους· μἀλιστα δὲ γιὰ καταστολὴ τῶν ἀνερχόμενων πολιτικῶν τους ἀντιπάλων. Θὰ μποροῦσαμε νὰ χαρακτηρίσουμε αὐτὸ ποὺ συμβαίνει μὲ μιὰ πολὺ ἁπλὴ φράση: «Κρατῆστε πάσει θυσίᾳ τὰ γίδια στὸ μαντρί». Γιὰ πόσο ἀκόμη ὅμως;
Γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἀγαπημένη μέθοδος τῶν ἐχθρῶν μας, παντὸς εἴδους, εἶναι νὰ χρησιμοποιοῦν τὶς ΜΚΟ σὲ ὑβριδικοὺς πολέμους.
Ὁρισμένες ὀργανώσεις ποὺ δημιουργήθηκαν κάτω ἀπὸ μία ἀξιοπρεπὴ ἐπιγραφὴ στὴν πραγματικότητα ἐπιδιώκουν νὰ ταράξουν τὴν κατάσταση στὴν χώρα καὶ νὰ ὑπονομεύσουν τὴν σταθερότητα τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν. Τὰ παραδείγματα τέτοιων προσπαθειῶν εἶναι πολλά.
…Ἀφενός, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ δημιουργηθοῦν ἄνετες συνθῆκες γιὰ κανονικές, καλόπιστες ΜΚΟ, τῶν ὁποίων τὸ ἔργο εἶναι πραγματικὰ ὠφέλιμο γιὰ τὸ κράτος καὶ τὴν κοινωνία. Ἀφετέρου, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ κατασταλῇ αὐστηρὰ τὸ ἔργο ἐκείνων τῶν σχηματισμῶν, τῶν ὁποίων οἱ δραστηριότητες εἶναι ἀντίθετες μὲ τὰ συμφέροντα τῆς Ρωσσίας. …Οἱ ἀρχὲς δὲν πρέπει νὰ διστάσουν νὰ χρησιμοποιήσουν ὅλα τὰ ἀπαραίτητα νομικὰ μέσα.
Ντμίτρι Μεντβέντεφ, πρώην Πρόεδρος Ρωσσίας: Οἱ ΜΚΟ εἶναι ὅπλα σὲ ‘ὑβριδικὸ πόλεμο’, ὁμιλία σὲ συνεδρίαση τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης, ἀνταπόκριση ἀπὸ Russia Today, 17 Μαρτίου 2023.
Μετὰ ἀπὸ δεκαετίες χρήσης τῶν ἰδίων στρατηγικῶν καὶ μεθόδων ἀπὸ τοὺς δυτικούς, ὑπάρχει σήμερα πολὺ μεγαλύτερη εὐαισθητοποίηση στὸν τομέα αὐτόν. Εὐρύτεροι ὀργανισμοὶ ἀσφαλείας ὅπως ὁ SCO, ἀσχολοῦνται μὲ τὴν διάλυση τῶν δυτικῶν τρομοκρατικῶν δομῶν καὶ δικτύων, κάτι ποὺ σαφὼς χρειάζεται ἐπαγγελματικὴ ἀντιμετώπιση σὲ στρατιωτικὸ ἐπίπεδο. Χῶρες μὲ ἰδιαίτερη προσοχὴ στὴν ἄμυνα καὶ εἰδίκευση σὲ θέματα ἀσφαλείας ὅπως ἡ Ρωσσία, ἔχουν συντελέσει στὴν ἀνάδειξη τοῦ τεράστιου προβλήματος τῶν δυτικῶν ‘ὑβριδικῶν πολέμων’ καὶ τοῦ τρόπου διεξαγωγῆς τους. Ἡ ἐπιπλέον ἐμπειρία ἀπὸ τὴν πολύμηνη ἀντιμετώπιση τοῦ Ἰρὰν στὴν μεγάλης κλίμακας ὑβριδικὴ ἐπίθεση ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο 2023 καὶ μετὰ θὰ πρέπει νὰ μελετηθῇ ἐκτενῶς, καὶ τὰ χρήσιμα μαθήματά της νὰ διαδοθοῦν καὶ νὰ ἐφαρμοστοῦν μὲ ὅλες τὶς ἀπαραίτητες προσαρμογὲς στὶς διαφορετικὲς πολιτικο-κοινωνικὲς συνθῆκες τῶν χωρῶν ποὺ κινδυνεύουν ἀπὸ τέτοιου εἴδους ταραχές.
Νὰ μὴν ἀμελοῦμε τὴν πολύτιμη ἐμπειρία ἀπὸ τὴν ὑπόθεση κόβιντ. Ἀπὸ ὅλο τὸ προπαγανδιστικὸ τσίρκο, τοὺς τηλεπαπαγάλους, τὰ ἐπιστημονικὰ τεχνάσματα καὶ ποιὸν ρόλο καὶ χρήση εἶχαν οἱ ὀρδὲς ἀπὸ “εἰδήμονες”, τὸν στοχευμένο διχασμὸ καὶ σκόπιμη πρόκληση διενέξεων κι ἐχθρότητας, τὴν ἔγερση μίσους καὶ ὑποκίνησης σὲ πράξεις βίας… Εἰλικρινὰ εἶναι πάρα πολλλὰ τὰ ὅσα εἴδαμε καὶ μπορέσαμε νὰ μάθουμε ἀπὸ ὅλον αὐτὸ τόν πόλεμο ποὺ διεξήχθη ἐναντίον μας γιὰ σχεδὸν δύο ἔτη – καὶ ποὺ ἦταν ἐπίσης τῆς κατηγορίας ‘ὑβριδικοῦ πολέμου’ διότι ἔκανε ἔκτεταμένη χρήση τέτοιων μέσων καὶ μεθόδων.
Ἐν κατακλείδι: ὀδεύουμε σὲ μιὰ νέα ψυχροπολεμικὴ διαίρεση τοῦ κόσμου σὲ δύο μπλόκ;
Ναὶ καὶ ὄχι.
Ἡ προηγούμενη ψυχροπολεμικὴ κατάσταση ποὺ παγιώθηκε μετὰ τὸν Β′ΠΠ χαρακτηριζόταν ἀπὸ δύο περίπου ἰσοδύναμα μπλὸκ συνασπισμῶν χωρῶν, κάτι ποὺ δὲν ἰσχύει σήμερα. Γιὰ παράδειγμα ὁ ἰσλαμικὸς κόσμος στὸ παρελθὸν ἦταν διστακτικὸς νὰ συνταχθῇ μὲ τὸ σοβιετικὸ μπλὸκ λόγῳ τῆς θρησκευτικῆς ἀντίθεσής τους στὴν μᾶλλον ἀθεϊστικὴ τάση ποὺ ἐξέφραζε τὸ δεύτερο. Οἱ περισσότερες ἀφρικανικὲς χῶρες βρισκόταν ὑπὸ καθεστὼς ἀποικιοκρατίας καὶ ἐλάχιστες ἦταν στὸ στάδιο μιᾶς πρώτης ἐξόδου. Ἡ Κίνα μόλις εἶχε ἀποτινάξει τὸν ἀγγλοσαξωνικὸ ζυγὸ καὶ εἶχε ἀκόμη δρόμο μπροστά της στὴν ἀνάπτυξη τῶν οἰκονομικῶν δομῶν της καὶ ἑνὸς συγκροτημένου πολιτειακοῦ μοντέλου ποὺ θὰ τῆς ἔφερνε σταθερότητα, εὐμάρεια καὶ πρόοδο.
Ἀντιθέτως τὸ δυτικὸ μπλὸκ εἶχε ὠφεληθεῖ ἀπὸ τὴν εἰσοδο τῶν ΗΠΑ, ποὺ μέχρι τότε ἦταν πολὺ πιὸ ἀπομονωμένες στὴν διεθνὴ πολιτικὴ σκηνή, τὴν εἰσροὴ ἀμερικανικοῦ κεφαλαίου καὶ τὴν ἐκμετάλλευση τοῦ τεράστιου ἀριθμοῦ μεταναστῶν τους. Ὁ ὄγκος τῶν βιομηχανικῶν παραγωγικῶν ὑποδομῶν βρισκόταν στὸ δυτικὸ μπλόκ χωρῶν, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ βιομηχανικὴ παραγωγικὴ ἱκανότητα νὰ μεταφράζεται σὲ οἰκονομικὴ καὶ στρατιωτικὴ ἰσχύ. Σήμερα δὲν ὑφίσταται τίποτε ἀπὸ τὰ παραπάνω.
Ἀκόμα σημαντικότερο εἶναι τὸ πολιτισμικὸ πλαίσιο τῆς παρούσας ἀντιπαράθεσης: ὁ χῶρος τῶν ἰδεῶν. Στὸ παρελθὸν τὸ δυτικὸ μπλὸκ ἦταν ἀναγκασμένο νὰ περιορἰζῃ ἐντός του τὶς ἐγγενεῖς, λόγῳ καπιταλισμοῦ, φασιστικές του τάσεις, καὶ ἀντιθέτως νὰ δέχεται κάποιες σοσιαλιστικὲς δομὲς ποὺ ἐξυπηρετοῦσαν τὴν προστασία τῶν ἐργαζομένων, τὴν ἐλεγχόμενη σὲ κρατικὸ ἐπίπεδο φθηνὴ τιμὴ ἐνέργειας, τὴν ἄνοδο τῶν μισθῶν, τὴν δυνατότητα ἰδιοκατοίκησης, τὸ χαμηλὸ κόστος τῆς δημόσιας ὑγείας κ.λπ., ὥστε νὰ διασφαλίζῃ ὅτι ὐπάρχουν ἀρκετοὶ πόροι μοιρασμένοι στὴν πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ γιὰ νὰ παρέχεται ἡ δυνατότητα γιὰ κατανάλωση φέροντας ἔσοδα στὶς ἐπιχειρήσεις, καὶ διατηρῶντας καὶ αὐξάνοντας τὶς θέσεις ἐργασίας.
Ἐπιπροσθέτως, ἦταν ὑποχρεωμένο νὰ παρέχῃ κάποιες περισσότερο ἐλεύθερες συνθῆκες (π.χ. τὸ σημερινὸ ἔκτρωμα τῆς καπνοαπαγόρευσης ἦταν ἀδιανόητο!) ὥστε νὰ διατηρῇ ἕνα ἰσχνὸ ἰδεολογικὸ πλεονέκτημα ἔναντι τῶν ἀντιπάλων του, καὶ νὰ μπορῇ νὰ πείθῃ ἀκόμη καὶ κατοίκους ἀπὸ τὶς χῶρες τοῦ ἀντιπάλου μπλὸκ νὰ μετοικίσουν καὶ νὰ τὸ ὑποστηρίξουν. Τέλος ἔπρεπε νὰ περιορίζουν τὴν ἐκ τοῦ προτεσταντισμοῦ προερχόμενη ἀθεΐα καὶ τὸν εἰδεχθὴ ἐπιστημονισμὸ – εἰδικὰ μάλιστα τὴν μηχανιστικὴ ζωολογία καὶ βιολογικὴ αἰτιοκρατία, ποὺ μετὰ τὸν Β′ΠΠ εἶχαν ὀρθῶς ἐκληφθεῖ ὡς κατὰ ἕνα μέρος ὑπαίτια γιὰ τὴν ἰδεολογία τοῦ ναζισμοῦ καὶ τὶς ἀκρότητές του.
Ὅλα αὐτὰ ἀνετράπησαν σταδιακὰ ἀπὸ τὴν δεκαετία ’80 καὶ μετά, μὲ ἀποτέλεσμα ὅταν συνέβη τὸ ἀμοιβαίο σταμάτημα τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου οἱ δυτικοὶ νὰ μὴν ἐγκαταλείψουν ὁμοίως τὶς δικές τους νοσηρὲς κι ἐσφαλμένες πεποιθήσεις, ὡς ὄφειλαν νὰ κάνουν. Ἑρμήνευσαν λάθος τὰ μηνύματα τῆς ἐποχῆς καὶ τὰ γεωπολιτικὰ συμβάντα ποὺ τὰ συνόδευαν, ἐπιθυμῶντας νὰ νομίζουν ὅτι αὐτὰ ὑπαινισσόντουσαν κάποιο “πράσινο φῶς” ὡς πρὸς τὴν δική τους ἰδεολογία ἀντὶ τοῦ ὀρθοῦ “κόκκινου ἀπαγορευτικοῦ” σήματος γιὰ ἀμφότερες τὶς ἰδεολογίες τῶν δύο μπλόκ, καὶ τὴν μετάβαση σὲ μιὰ ἄλλη ἐποχὴ ἰσότιμης συνεργασίας πρὸς ὄφελος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τοῦ πολιτισμοῦ.
Ἡ πραγματικὴ εἰκόνα: δύο ἀσύμβατες, ἀμοιβαίως ἀποκλειόμενες διεθνεῖς τάξεις, ἡ μία σὲ ἄνοδο καὶ ἡ ἄλλη σὲ κάθοδο
Σήμερα δὲν ὑφίστανται οἱ συνθῆκες ποὺ εὐνοοῦσαν τὴν δημιουργία καὶ διατήρηση δύο περίπου ἰσοδύναμων μπλὸκ χωρῶν, ὅπως στὸ παρελθόν. Ἀπεναντίας ἡ σημερινὴ ἐποχὴ χαρακτηρίζεται ἀπὸ συνθῆκες ρευστότητας καὶ σταδίων μετάβασης ἀπὸ μία κατερχόμενη, παρηκμασμένη διεθνὴ τάξη σὲ μία ἄλλη ἀνερχόμενη καὶ εὔρωστη. Καὶ ἡ πρώτη ὀδεύει ὁλοένα καὶ περισσότερο σὲ ἀπομόνωση, χάνοντας τὴν πρότερη ἀνοχὴ ἄλλων χωρῶν ποὺ ἤδη ἀπομακρύνονται ἐνῶ ἡ δεύτερη ἀνοίγεται καὶ ἐπεκτείνεται μὲ εὐκολία, κερδίζοντας συνεχῶς νέες χῶρες στὴν πλευρά της.
Θὰ ἔχουμε λοιπὸν μία διαίρεση σὲ δύο μπλόκ, ἀλλὰ νέου τύπου ποὺ σὲ καμμία περίπτωση δὲν θὰ θυμίζει τὴν ψυχροπολεμικὴ ἰσορροπία δυνάμεων τοῦ παρελθόντος.
Νὰ προσθέσω ἐδῶ ὅτι τὸ ἀθρόο τύπωμα καὶ “διασώσεις” χρηματοπιστωτικῶν ὁμίλων τῆς τελευταίας 15ετίας στὸν δυτικοκρατούμενο κόσμο ἀπέδειξαν ὅτι τὸ νεοφιλελεύθερο μοντέλο ἀπαιτεῖ πολὺ πιὸ τεράστια κρατικὰ ποσὰ καὶ ἐκτενεῖς νομοθεσίες χωρὶς κανένα οὐσιαστικὸ ὄφελος γιὰ τὴν πλειοψηφία τῶν πολιτῶν. Καὶ ὅτι ἐὰν εἶναι νὰ καλοῦνται τὰ κράτη νὰ ἐκταμιεύουν τέτοια ποσὰ καὶ νὰ νομοθετοῦν ὑπὲρ ἑνὸς μικροσκοπικοῦ τμήματος, τὸ ὁποῖο προκαλεῖ μάλιστα τόσο μεγάλη ζημία πολιτικά, κοινωνικά, ἀναπτυξιακά-τεχνολογικά, πολιτισμικὰ καὶ πνευματικά, εἶναι πολὺ προτιμότερο σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση τὸ σοσιαλιστικὸ κρατικὸ μοντέλο ποὺ διανέμει πλοῦτο στὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν πολιτῶν καὶ νομοθετεῖ ὑπέρ τους.
Ὡς πρὸς τὴν γειτονιά μας, ἡ τάση καὶ ρυθμοὶ τῆς ἐποχῆς εὐνοοῦν τὴν ἐπέκταση τοῦ εὐρασιατικοῦ συνασπισμοῦ, καὶ ὁ χῶρος τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης θὰ ἀνακτηθεῖ – ἄλλο ἕνα ἐκκρεμὲς ποὺ εἶχε πάει πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση καὶ τώρα ἐπιστρέφει. Ὁμοίως ἡ ἀνατολικὴ Μεσόγειος, Ἐγγὺς καὶ Μέση Ἀνατολή ἤδη ὑφίστανται ἰσχυρὰ ρεύματα τεκτονικῶν γεωπολιτικῶν ἀλλαγῶν, ποὺ ἀποβάλλουν τὴν ὁλοένα καὶ συρρικνούμενη βρετανικὴ ἐπιρροὴ καὶ ἀμερικανικὴ παρουσία.
Αὐτὰ τὰ ρεύματα ἔφθασαν βεβαίως καὶ στὴν Ἑλλάδα, ὅπου ἤδη διαπιστώνουμε τὰ ξαφνικὰ κυνήγια κατασκόπων ἐν μέσῳ πανικοῦ μιᾶς ἀπερχόμενης ἄρχουσας τάξης ἀνικάνων καὶ ἀπελπισμένων κινήσεων τῶν ἀγγλο- καὶ ἀμερικανῶν τοποτηρητῶν, τῶν ὁποίων ἡ ἀποχώρηση εἶναι προδιαγεγραμμένη. Ἔτσι περισσότερο ἀπὸ ποτὲ χρειαζόμαστε συσπείρωση, ἑνότητα, καὶ συντονισμένη πολιτικὴ καὶ πολιτειακὴ δράση. Διότι, ἐδῶ ὅπου ἔφθασε ἡ σήψη τίποτε περαιτέρω δὲν εἶναι ἐφικτὸ νὰ γίνῃ. Πλέον ὀδεύουμε γιὰ ἐπανίδρυση τοῦ κράτους.
Ὑπάρχει μιὰ ἱστορικὴ ρήση ποὺ θὰ ἤθελα νὰ ύπενθυμίσω: «κανένα κράτος στὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσῃ ἀπὸ μιὰ λαϊκὴ ἐπανάσταση». Κάθε γνήσια ἐπανάσταση εἶναι καθαρὰ ἐσωτερικὴ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συνδεθῇ ἐξωτερικὰ μὲ κανένα τρόπο. Εἶναι καιρὸς νὰ προσανατολιστοῦμε στὴν μετά-τήν-ΕΕ ἐποχή. Νὰ ἐξετάσουμε τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν εὐρωζώνη καὶ τὴν εἰσαγωγὴ ἰδίου νομίσματος. Νὰ δοῦμε τὸ πολὺ σημαντικὸ θέμα τῆς ἐκπαίδευσης σὲ σχολεῖα καὶ πανεπιστήμια, ποὺ περνάει ἀπὸ τὴν ἔξοδό μας ἀπὸ τὴν Συμφωνία τῆς Μπολόνια. Νὰ ἐξετάσουμε τὶς νομικὲς ἀλλοιώσεις ποὺ προέκυψαν ἀπὸ τὴν συμμετοχή μας σὲ πρότερα διεθνεῖς ἀλλὰ σήμερα παρακμάζοντες φορεῖς καὶ ὀργανισμούς. Καὶ πολλὰ ἄλλα θέματα, ὅπως ἀσφάλεια, στρατός, παραγωγή, βιομηχανία, ἐξωτερικὴ πολιτικὴ καὶ νέες συμμαχίες. Δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ μικροπολιτικές, θέλουμε δὲν θέλουμε.
Ὁ κόσμος ἄλλαξε.
Περαστικά σας...
Σχετικὰ ἄρθρα
