Ἡ ἰσχὺς τῆς Ρωσσίας σήμερα συνιστᾶ ἀποκατάσταση – ἔστω καὶ μερικὴ – τῆς διεθνοῦς ἰσορροπίας. Ἡ ἐπανεξισορρόπηση ποὺ παρατηροῦμε, θὰ ἐπηρεάσει μικρότερες χῶρες, τῆς Συρίας συμπεριλαμβανομένης. Αὺτὴ εἶναι ἡ στρατηγική μου ἄποψη – ἡ βασικὴ γραμμή, χωρὶς νὰ ὑπεισέλθω σὲ ἄλλες νομικὲς πτυχές.

Σήμερα, πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὰ στρατιωτικὰ ἀποτελέσματα, ἢ ἐξίσου σημαντικὸ γιὰ νὰ μὴν ὑπερβάλλουμε, εἶναι τὰ οἰκονομικὰ ἀποτελέσματα αὐτοῦ τοῦ πολέμου καὶ ἰδιαίτερα ἡ κατάσταση τοῦ δολλαρίου. Ἂν τὸ δολλάριο συνεχίσῃ νὰ διέπῃ τὴν παγκόσμια οἰκονομία, τίποτα δὲν θὰ ἀλλάξει, ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τοῦ πολέμου.

Τὸ λογικὸ ἐρώτημα λοιπὸν εἶναι πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ σύρο-συριακὸς διάλογος ὅταν τὸ ἕνα μέρος εἶναι συριακὸ καὶ τὸ ἄλλο μέρος εἶναι τουρκικό; Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα. Ἰδοῦ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο δὲν πετυχαίνουμε τίποτα, διότι πολὺ ἁπλά, τὸ πρῶτο μέρος ἐκφράζει τὶς προσδοκίες τοῦ συριακοῦ λαοῦ, ἐνῶ τὸ ἄλλο μέρος ἐκφράζει τὶς προσδοκίες τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης.

Τὸ κουρδικὸ ζήτημα εἶναι διαφορετικό. Ἂν τὸ δοῦμε ἀπὸ ἐθνικὴ σκοπιά, οἱ Κούρδοι ἀποτελοῦν μία ἐθνότητα ποὺ ὑπῆρχε στὴν Συρία καθ’ ὅλη την διάρκεια τῆς ἱστορίας· ἡ πλειοψηφία τους εἶναι πατριῶτες. Ὡστόσο, ὑπάρχουν κάποιοι ποὺ δὲν εἶναι, ὅπως ἀκριβῶς ὑπάρχουν καὶ κάποιοι Ἄραβες ἢ μή, ποὺ ἐπίσης δὲν εἶναι πατριῶτες καὶ οἱ ὁποῖοι δροῦν ὡς πράκτορες ἄλλων, ἰδίως τῶν Ἀμερικανῶν. Τὸ θέμα δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸν πρόεδρο ἢ μὲ τὴν πολιτικὴ ἀντιπολίτευση, τὸ θέμα ἐδῶ εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς συριακῆς πατρίδας.

Τὸ πρόβλημα μὲ ὁποιαδήποτε κατοχὴ μίας χώρας ἢ ὁποιαδήποτε εἰσβολὴ δὲν εἶναι ἡ ἴδια ἡ εἰσβολή, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πόσο μεγάλος εἶναι ὁ στρατός, ἀλλὰ οἱ πράκτορες ποὺ ὑποστηρίζουν τὸν εἰσβολέα. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα καὶ ὑπάρχει στὴν Συρία. Ὑπάρχουν δυνάμεις ποὺ δροῦν ὑπὸ τὴν ἐξουσία τῶν Ἀμερικανῶν καὶ γιὰ λογαριασμό τους, ἐνάντια στὴν ἑνότητα τῆς συριακῆς κοινωνίας.

Ἡ φυσιολογικὴ ἀντίδραση, ποὺ ἀρχίζουμε νὰ βλέπουμε σὲ αὐτὲς τὶς περιοχὲς – τὴν ἀνατολικὴ ἐπαρχία – εἶναι ἡ λαϊκὴ ἀντίσταση, ἀφοῦ ἡ μεγάλη πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ δὲν ἀποδέχεται αὐτὲς τὶς παρεκκλίσεις καὶ ἀρνεῖται νὰ συνεργασθῇ μὲ τὸν κατακτητὴ καὶ τὴν προδοσία. Ἔχει ξεκινήσει μία σύγκρουση μεταξὺ αὐτῶν τῶν δυνάμεων καὶ τοῦ τοπικοῦ πληθυσμοῦ.

Ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ δροῦν ὡς πράκτορες, ὁ κατακτητὴς θὰ παραμένει ἰσχυρός. Ἔτσι, πρῶτα θὰ πρέπει νὰ ἐκκαθαριστοῦν οἱ πράκτορες. Θὰ πρέπει νὰ ἀποδυναμωθοῦν, καὶ τότε ὁ κατακτητὴς θὰ φύγει αὐτόματα ἐπειδὴ ἡ λαϊκὴ ἀντίσταση θὰ αὐξηθεῖ ἐναντίον τους. Ἡ λύση λοιπὸν στὴν ἀντιμετώπιση ὁποιασδήποτε εἰσβολῆς, ἰδιαίτερα ὅταν δὲν ἔχεις τὶς ἀπαραίτητες στρατιωτικὲς δυνατότητες, εἶναι ἡ λαϊκὴ ἀντίσταση.

Ἂν ὑπάρξει εἰσβολή, θὰ ὑπάρξει λαϊκὴ ἀντίσταση σὲ πρώτη φάση. Φυσικά, ὁ συριακὸς στρατὸς δὲν ἔχει ἀναπτυχθεῖ σὲ ὅλο τὸ συριακὸ ἔδαφος, ἀλλὰ στὶς περιοχὲς ὅπου ἔχει ἀναπτυχθεῖ, καὶ ὅταν οἱ συνθῆκες ἐπιτρέψουν τὴν ἄμεση στρατιωτικὴ ἀντιπαράθεση, δὲν θὰ διστάσουμε. Αὐτὸ συνέβη πρὶν ἀπὸ δυόμισι χρόνια, ὅταν ὑπῆρξε σύγκρουση μεταξὺ τοῦ συριακοῦ καὶ τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ καὶ ὁ συριακὸς στρατὸς κατέστρεψε κάποιους τουρκικοὺς στόχους ποὺ εἶχαν μετακινηθεῖ σὲ συριακὰ ἐδάφη. Τὸ ἴδιο θὰ συμβεῖ καὶ πάλι στὸ βαθμὸ ποὺ οἱ στρατιωτικὲς δυνατότητες θὰ τὸ ἐπιτρέψουν.

Ὅπως κάθε κατεχόμενο ἔδαφος, ὑπόκειται στὰ συριακὰ στρατιωτικὰ καὶ πολιτικὰ σχέδια ἀπελευθέρωσης. Δὲν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία γι’ αὐτό – ὁποιαδήποτε γῆ καταλαμβάνεται ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἢ ἀπὸ τοὺς τρομοκράτες θὰ ἀπελευθερωθεῖ ἐν καιρῷ.

Πρῶτον, ὁ ὅρος εἶναι λάθος. Στὴν Συρία, ἔχουμε ἀπορρίψει τὸν ὄρο ἐξομάλυνση ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς εἰρηνευτικῆς διαδικασίας τὴν δεκαετία τοῦ ’90, ἐπειδὴ ἡ ἐξομάλυνση, ὡς γλωσσικὸς ὅρος, ὑπονοεῖ μία κανονικὴ σχέση. Καὶ μία κανονικὴ σχέση πρέπει νὰ κινεῖται ὁμαλὰ ὅπως τὸ νερό, χωρὶς ἐμπόδια – δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαναγκασθῇ ἢ νὰ εἶναι τεχνητή. Ὁ ὅρος ἐξομάλυνση, ὡστόσο, εἶναι τεχνητός, καθὼς ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ πιέσῃ τοὺς Ἄραβες νὰ κάνουν παραχωρήσεις στὸ Ἰσραὴλ χωρὶς ἀντάλλαγμα· αὐτὸς εἶναι ὁ στόχος.

Γιὰ ἐμᾶς στὴν Συρία, ὁ ὅρος εἶναι κανονικὲς σχέσεις καὶ συνδέεται μὲ μία εἰρηνευτικὴ διαδικασία, ἡ ὁποία συνδέεται μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν δικαιωμάτων – κάτι ποὺ εἶναι ὁριστικό. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, εἴμαστε ἐναντίον μίας σχέσης μὲ τὸ Ἰσραήλ, ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὸ ἂν τὴν ἀναφέρουμε ὡς ἐξομάλυνση ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο. Αὐτὸ ἴσχυε ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἀπὸ τότε ποὺ ξεκίνησε αὐτὴ ἡ διαδικασία μὲ τὴν Αἴγυπτο στὰ μέσα της δεκαετίας τοῦ 1970 καὶ σήμερα ἡ θέση μας παραμένει ἡ ἴδια.

Δὲν συμφωνοῦμε μὲ καμμία τέτοια διαδικασία καὶ πιστεύουμε ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ διαδικασίες ἔχουν βλάψει τὴν συριακή μας ὑπόθεση, πόσο μᾶλλον τὴν παλαιστινιακή. Ὡστόσο, τὸ μεγαλύτερο σφάλμα ἐδῶ εἶναι ἡ συμφωνία τοῦ ΟΣΛΟ, ἡ ὁποία παραχώρησε ὅλα αὐτὰ τὰ ὀφέλη στὸ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸν ἰδιοκτήτη (Παλαιστίνη) τῆς ὑπόθεσης, παρέχοντας κατὰ συνέπεια μία δικαιολογία γιὰ ὁποιαδήποτε χώρα στὸν κόσμο νὰ ἐξομαλύνῃ τὶς σχέσεις ἢ νὰ κάνει εἰρήνη μὲ τὸ Ἰσραὴλ – πεῖτε τὸ ὅπως θέλετε δὲν ἔχει σημασία γιατί ὁ ἰδιοκτήτης τῆς ὑπόθεσης τὸ ἔχει ἐγκαταλείψει. Ἔτσι, εἴμαστε κατὰ τῆς ἐξομάλυνσης ἐπειδὴ μᾶς ἀφορᾶ.

Ἡ Συρία δὲν θὰ ἀλλάξει ποτὲ τὴν θέση της ὅσο ὑπάρχει κατεχόμενη γῆ, ποὺ εἶναι τὸ Γκολάν. Ὅταν τὸ Γκολὰν ἀποκατασταθῇ μποροῦμε νὰ μιλήσουμε. Καὶ αὐτὸ δὲν ἐμπίπτει στὸ πλαίσιο τῆς ἐξομάλυνσης, ἀλλὰ μᾶλλον στὴν ἔννοια τῆς ὕπαρξης κανονικῶν σχέσεων μεταξὺ ὁποιουδήποτε κράτους. Οἱ κανονικὲς σχέσεις δὲν σημαίνουν θερμὲς ἢ ψυχρὲς σχέσεις, οἱ κανονικὲς σχέσεις σημαίνουν αὐτὸ ποὺ οἱ ἄνθρωποι θέλουν νὰ σημαίνουν μὲ τὸν τρόπο ποὺ οἱ ἴδιοι καθορίζουν.