Θέλω νὰ σταθῶ σὲ αὐτὸ τὸ σχόλιο τοῦ Μεντβέντεφ, ἀπὸ τὴν πρόσφατη συνέντευξή του. Διότι ἐδῶ εἶναι τὸ πραγματικὸ αἴτιο αὐτῆς καὶ ἄλλων ἰδεολογικῶν ὑστερικῶν ἐκστρατειῶν καὶ συμπεριφορῶν, καὶ ὄχι μόνον κατὰ τῆς Ρωσσίας. Δὲν ξεχνοῦμε τὴν μικροτέρας ἐντάσεως ἀλλὰ ἰδίου περιεχομένου ἐκστρατεία μίσους ἐναντίον μας πρὶν μερικὰ ἔτη.

 

Ἡ δυτικὴ Εὐρώπη ΔΕΝ προέρχεται ἀπὸ τὴν Δυτικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν Φραγκική, ποὺ οἰκοδομήθηκε στὰ ἐρείπεια τῆς προηγούμενης. Δὲν ἀποτελοῦν τὸν διάδοχο ἀλλὰ τὸν ἀντικαταστάτη, ποὺ ὑφαρπάζει καὶ οἰκειοποιεῖται τὸν προηγούμενο πολιτισμὸ ποὺ κατέστρεψε, ἀλλὰ ποὺ ξεκάθαρα δὲν ἀνῆκει σὲ αύτόν.

 

Ἀπόδειξη ἀποτελεῖ τὸ ἀδιαμφισβήτητο ἱστορικὸ μῖσος τῶν Φράγκων κατὰ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὑτοκρατορίας. Μεταξὺ Δυτικῆς καὶ Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ὑπῆρχαν βεβαίως διαφορὲς ὁπτικῆς καὶ συνηθισμένες συγκρούσεις, ἀλλὰ ἡ αἴσθηση συγγένειας καὶ κοινῶν ἠθῶν, θρησκευτικῶν ἢ πολιτικῶν ἦταν δεδομένη.

 

Αὐτὸ δὲν ἰσχύει μεταξὺ τῆς Φραγκικῆς καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας – ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα τεράστιο χάσμα, ἀγεφύρωτο, καὶ τὸ μῖσος τους εἶναι ἀπύθμενο. Σαφῶς καὶ δὲν ὑπάρχει ἡ παραμικρὴ αἴσθηση συγγένειας ἢ κάτι τοῦ ὁτιδήποτε κοινοῦ.

 

Ἐνῷ στὴν σημερινὴ ἀνατολικὴ Εὐρώπη ἡ αἴσθηση συγγένειας τόσο μὲ τὴν Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ὄσο καὶ μὲ τὴν Τσαρικὴ Ρωσσία, ποὺ ἀποτέλεσε ἕνα γνήσιο τέκνο της (ὄχι διάδοχο ἢ ἀντικαταστάτη, ἀλλὰ τέκνο) εἶναι δεδομένη.

 

Ἐπιπλέον παρατηροῦμε τὸ ἴδιο ἀκριβῶς μῖσος τῶν δυτικῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν πρὸς τὶς ἀνατολικὲς (εἰδικὰ τὴν Ἑλλάδα) καὶ τὴν Ρωσσία, ποὺ ὑπῆρχε καὶ πρὶν 1000 ἔτη ἀπὸ τοὺς Φράγκους πρὸς τὴν Ἀν. Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖο, οὔτε μπορεῖ νὰ ἀγνοηθῇ.

 

Ἔχει παρέλθει μία χιλιετία, ἀλλὰ τὸ μῖσος παραμένει τὸ ἴδιο ζωντανὸ καὶ λυσαλλέο. Δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε κάτι γι’ αὐτό. Ἡ τελευταία μας προσπάθεια ἴσως νὰ ἦταν αὐτὴ ἡ κοινὴ εὐρωπαϊκὴ ἀγορά συνεργασίας, ὅμως τὸ φασιστικὸ μόρφωμα τῆς σημερινῆς ΕΕ – ἀποκλειστικὰ δυτικοκρατούμενο καὶ δυτικοεπιβαλλόμενο – ἀποκλείει ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα ὁποιαδήποτε κοινότητα μεταξύ μας.

 

Τὰ δύο αὐτὰ μέρη τῆς Εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου δὲν θὰ ἑνωθοῦν, ἐφόσον ἀποτελοῦν τὴν συνέχεια δύο ἐντελῶς διαφορετικῶν παρελθόντων. Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀδιάσειστη ἀπόδειξη, τὸ τονίζω, ἀπὸ τὸ ἴδιο αὐτὸ ἀχαλίνωτο μῖσος.

 

Τὸ λάθος μας ἦταν ποὺ νομίσαμε – καλῇ τῇ πίστει – ὅτι ὑπῆρχε εἰλικρινὴς διάθεση γιὰ συνεργασία καὶ συνύπαρξη ἀπὸ τὴν πλευρά τους κι ὅτι ἄφησαν πίσω τους τὸ μῖσος καὶ τὴν κακία αἰώνων. Ὀφείλουμε σήμερα νὰ ἀναγνωρίσουμε ὅτι αὐτὸ οὐδέποτε ἴσχυε, καὶ δὲν θὰ ἀλλάξει. Ἂν μὴ τὶ ἄλλο, αὐτὸ ἦταν ἕνα σημαντικὸ ἱστορικὸ μάθημα ποὺ θὰ θυμόμαστε γιὰ πολλοὺς αἰῶνες στὸ μέλλον, ὥστε νὰ μὴν δώσουμε ποτὲ ξανὰ τὴν παραμικρὴ βάση σὲ καμμία διακήρυξη ἢ ἰσχυρισμό, ἀπὸ ὅλους αὐτούς. Ποτέ.

 

Εἶναι ὥρα νὰ ποῦμε ἀντίο.

Οἱ δρόμοι μας ἦταν χωριστοὶ ἀπὸ τὸ παρελθόν καί, ὄπως ἀποδείχτηκε, θὰ συνεχίσουν νὰ εἶναι “εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων”.

Εὐτυχῶς...

 

 

Μεσαία συνοριακὴ γραμμή: Τὸ χρονικὸ ὅριο μεταξὺ τῶν δύο μερῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου, ἐπίσης σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς ἀστρο-εθνο-γεωγραφίας