Γράφει ἡ Φιλονόη, ἀνάρτηση μὲ ἄδεια, ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο Φιλονόη καὶ Φίλοι… Ἡ ἀναδημοσίευση τοῦ κειμένου δὲν ἐπιτρέπεται. Γιὰ κάθε διευκρίνηση παρακαλῶ ἐπικοινωνῆστε μὲ τὴν συγγραφέα.
Κάποιοι, ὅποιοι κι ὅσοι, ὁπουδήποτε στὸν πλανήτη, οἱασδήποτε ἡλικίας καὶ ἀνεξαρτήτως …«τυπικῆς μορφώσεως», ἀπὸ ἀρχῆς αὐτῆς τῆς (τάχα μου τάχα μου) ὑγιειονομικῆς κρίσεως, ἀπεφάσισαν, γιὰ λόγους προσωπικούς τους, νὰ ἀντιδράσουν στὴν παγκόσμιο δικτατορία.
Ἄλλοι τὸ ἔπραξαν διὰ (τῶν ἐπισήμων) νομικῶν (ἂς ποῦμε) ὅπλων τους…
Ἄλλοι πάλι μέσῳ τοῦ διαρκοῦς ἀγῶνος τους νὰ καταῤῥίψουν, μὲ ἄφθονο ἀποδεικτικὸ ὑλικό, τὰ ἐπίσημα ἀφηγήματα…
Ἄλλοι διὰ τῆς ἑκάστοτε, παλαιᾶς (καὶ νέας) κομματομηχανικῆς δομῆς…
Ἄλλοι διὰ τῶν μαζικῶν – ἂς ποῦμε – ἀντιδράσεων…
Κι ἄλλοι, οἱ πλέον ἴσως …«ἀκραῖοι», διὰ τῆς ἁπλῆς, σιωπηλῆς (καὶ σπανιότατα θορυβώδους), ἐσωτερικότητος.
Ἡ διαδικασία, οὔτως ἢ ἄλλως, γιὰ τὸν κάθε ἕναν, εἶναι ἀτομικὴ καὶ δὲν δικαιούμεθα νὰ κρίνουμε ἐὰν οἱ ἄλλοι, οἱ ὁποιοιδήποτε ἄλλοι, πράττουν ὀρθῶς ἢ λάθος, πολλὰ ἢ λίγα, σημαντικὰ ἢ ἀσήμαντα. Σημασία ἔχει νὰ πράττουν κι ὄχι νὰ παρατηροῦν ἀδρανεῖς. Ἄλλως τέ, ἐκτὸς τοῦ ὅ,τι ὁ καθεὶς στέκει σὲ διαφορετικὸ σημεῖον τῆς (ἀτομικῆς του) διαδρομῆς, ἐπὶ πλέον ἀπαιτεῖται νὰ ἐξερευνήσῃ μόνος του ὅλα τὰ πιθανὰ πεδία δράσεώς του, νὰ ἀνακαλύψῃ, να καλλιεργήσῃ καὶ νὰ πολλαπλασιάσῃ ὅλες τὶς δυνατότητές του καὶ νὰ κατακτήσῃ μόνος του τὸ «ἔπαθλον» τῆς ἀπελευθερώσεώς του. Τί ἀξία ἔχει λοιπόν νά ὑπαγορεύσω ἤ νά ὑποδείξω σέ κάποιον μίαν διαδρομή ἤ μίαν ἐπιλογή, ἐάν ὁ ἴδιος ἀδυνατῇ νά τήν κατανοήσῃ ἀκόμη; Θὰ πάρη ὅσον χρόνο χρειάζεται καὶ θὰ τὸ πράξη μόνος του, ὅταν θὰ μπορῆ καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐκεῖνος θὰ μπορῆ. Ἐὰν μπορῇ…
Κατ’ ἐπέκτασιν ὅλα χρειάζονται, ὡς τρόποι ἀντιδράσεως. Καὶ οἱ λογικὲς φωνές, ἀλλὰ καὶ οἱ …παράλογες. Καὶ οἱ νομικὲς διαδρομὲς ἀλλὰ καὶ οἱ …«παράνομες». Καὶ οἱ κοινωνικὲς συμμετοχὲς ἀλλὰ καὶ οἱ ἀποστασιοποιήσεις.
Ὅλα ὅμως αὐτά, πολλὰ ἤ λίγα, νομότυπα ἢ μή, «λογικὰ» ἢ «παράλογα», πάντα διέπονται ἀπὸ μίαν κοινὴ γιὰ ὅλους Ἀρχή: τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα.
28/08/21 – Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα, παραμένει διαχρονικῶς τὸ βασικότερον κριτήριον (κατ’ ἐμέ!) γιὰ νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ ἐντοπίσουμε μὰ καί, καταληκτικῶς, νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν (μᾶλλον μία καὶ μοναδική μας) διέξοδον ἀπὸ τὸ ὅλο καὶ πιὸ ἑλῶδες τέλμα μας. Ὠθεῖ δὲ ὄλους ὅσους τὸ διαθέτουν καὶ τὸ συντηροῦν καὶ τὸ τροφοδοτοῦν μὲ ἦθος, ἀποφασιστικότητα, διαύγεια, ἐντιμότητα, ἀπολυτότητα καὶ – κυρίως – αὐτογνωσία, νὰ ἐπιλέξουν ἐξ ἀρχῆς πλευρά, σὲ κάθε περίπτωσιν, ἀνεξαρτήτως τῶν ἐπιστημονικῶν ἢ μή, ὑπαρκτῶν ἢ ἀνυπάρκτων, ἐπιχειρημάτων, ποὺ θὰ μποροῦσαν, σῦν τῷ χρόνῳ, νὰ διαθέτουν.
Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα πηγάζει ὅμως καὶ τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὸν Νοῦν (κατ’ Ἀριστοτέλην) ἤ, ἄλλως, γιὰ ἐμᾶς τοὺς ξεπεσμένους …ἀπογόνους του, ἐκ τοῦ Ἐνστίκτου καὶ τῆς (δι-)Αἰσθήσεως. Ἀναγκαίες Ἀρχὲς ἐπιβιώσεως, ποὺ ἀκόμη κι ἐὰν ὑφίστανται σήμερα, σὲ μεγάλο τμῆμα τους …λανθάνουν κι αὐτὲς πλέον.
Κι αὐτὸ τὸ – σὲ ἄλλους ὑψηλὸ καὶ σὲ ἄλλους ὁριακῶς χαμηλὸ – περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα, ὅσο δυναμώνῃ, τόσο μαλακώνει τὸν νοῦ, ἡρεμεῖ τὴν καρδιά, ἁπαλύνει (ἔως κι ἐξαλείφει) τὶς τελευταίες σκιὲς τῶν φόβων, πολλαπλασιάζει τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ ἰσχυροποεῖ τὴν ἐσωτέρα φωνὴ ποὺ ὑπαγορεύει αὐτὲς τὶς ἐπιλογές.
Ὑπάρχει τελικῶς μόνον μία ἀνάγνωσις τῶν γεγονότων, ποὺ ταλανίζουν τὸν πλανήτη ἐδῶ καὶ δύο χρόνια: Ἀνέχομαι ἐκπτώσεις στό περί Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημά μου ἤ ὄχι; Ἐὰν ναί, τοὺς κανόνες τοῦ παιχνιδίου δὲν τοὺς ὁρίζω ἐγὼ μὰ ἄλλοι καὶ ἄγομαι κατὰ πῶς μοῦ καθορίζουν, ἐνῶ τελικῶς καταλήγω σταδιακῶς νὰ μὴ δικαιοῦμαι νὰ λογίζομαι γιὰ ἀνθρώπινο ὄν, παρὰ μόνον γιὰ …«ἐργαλεῖον» ἢ «μοχλὸς» ἢ μέσον ἀσκήσεως πιέσεων καὶ ἐκβιασμῶν ἔως ἀκόμη κι …ἀριθμὸς ἂνευ ἀξίας, σὲ λίστες-στόχους.. Ἐὰν ὄχι, ἀνεξαρτήτως ἐπιχειρημάτων, θὰ τὸν ἀνακαλύψω τὸν δρόμο μου, ὅσο κι ἐὰν ἡ ἀσάφεια μοῦ τὸν κρύβει, ὅσο κι ἐὰν θὰ πονέσω, ὅσο κι ἐὰν θὰ κτυπηθῶ, ὅσα κι ἐὰν κληθῶ νὰ πληρώσω, ὅσα κι ἐὰν ἀπαιτηθῇ νὰ ἀφήσω πίσω μου.
Δὲν ὑπάρχουν καταληκτικῶς πολλὲς ἀναγνώσεις σὲ ὅλο αὐτὸ ποὺ συμβαίνει γύρω μας, ἐντὸς κι ἐκτὸς χώρας. Μία εἶναι ἡ ἀνάγνωσις: ἤ Ἐλεύθερος ἤ …τίποτα!!!
Οἱ μόνοι ἀληθῶς ποὺ δὲν πιέζονται, παρὰ τὶς ἐπιθέσεις, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐξ ἀρχῆς δὲν εἶχαν κάτι νὰ χάσουν. Κι αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶχαν κάτι νὰ χάσουν, ἦσαν αὐτοὶ ποὺ ἀπὸ καιρὸ εἶχαν γκρεμίση τὸν κόσμο τους, εἶχαν ὑποχρεωθῆ (μὲ τὸ μαλακὸ ἢ μὲ τὸ ἄγριο) νὰ λάβουν τὶς ἀποφάσεις τους, εἶχαν πληρώση τὰ τιμήματά τους, εἶχαν κατανοήση πλήρως τοὺς μηχανισμοὺς δουλοποιήσεώς τους, εἶχαν ἀπαγκιστρωθῆ ἀπὸ αὐτοὺς καὶ εἶχαν ἐξέλθη τῶν ἐπιπλάστων διλημμάτων. Σὲ αὐτὰ τὰ ζητήματα δὲν ὑπάρχουν διλήμματα. Εἶναι ἁπλό, ἀλλὰ ἐλάχιστοι τὸ ἀντιλαμβάνονται, εὐτυχῶς ἢ δυστυχῶς μας.
Ἡ ἄρνησίς ὅμως τοῦ νὰ πάρῃ κάποιος μέρος στὸ παγκόσμιον αὐτὸ παιχνίδι τους, δηλώνοντας οὐσιαστικῶς – ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς – ὑποταγή, εἶναι κάτι ποὺ βεβαίως δὲν γίνεται ἀνεκτὸ ἀπὸ τὰ γραφικὰ (ξεπεσμένα καὶ παντελῶς γελοία πλέον) παγκόσμια τοκογλυφικὰ σαπρόφυτα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αὐξάνονται διαρκῶς οἱ πολύ-ἐπίπεδες πιέσεις, πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Ποιοί τήν πληρώνουν περισσότερο κι ἀκριβότερα; Μά, φυσικά, ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ (ἀκόμη καὶ τώρα…) πατοῦν σὲ …δύο βάρκες, ἀρνούμενοι νὰ συνειδητοποιήσουν πὼς ὅλα ὅσα ἔως τώρα πίστευαν γιὰ «πυλῶνες τοῦ κόσμου τους» ἔχουν καταῤῥεύση πρὸ πολλοῦ. Οἱ γνωστοί μας «…καὶ μὲ τὸν ἀρχιφύλαξ καὶ μὲ τὸν χωροφύλαξ…».
Βλέπε πλαστὰ πιστοποιητικὰ ἐμβολίων, πλαστὰ πιστοποιητικὰ νοσήσεως, πλαστὰ αὐτοδιαγνωστικὰ καὶ γενικῶς πλαστογραφίες.
Βλέπε καὶ τὴν – πρὸ τῶν ὑποχρεωτικοτήτων – σιωπὴ τῶν (πλείστων) …«ἀμνῶν» (ἤ ἰατρῶν… τὸ ἴδιο εἶναι…!!!)
Βλέπε καὶ ὑπομονές, ἐλπίδες κλπ κλπ κλπ…
Βλέπε καὶ νέες κομματοδημιουργίες, καθὼς καὶ νέους «ἐθνοσωτῆρες»…
Βλέπε καὶ κάθε τί ποὺ δὲν προϋποθέτει τὸ αὐτονόητον: πῶς θά φτιάξης ῥέ κουμπάρε τόν κόσμο ἐάν δέν φτιάξῃς πρῶτα τόν ἑαυτόν σου;
Πρῶτα φτιάχνει κάποιος τὸν ἑαυτόν του καὶ ὕστερα τὴν κοινωνία
Κάθε δική μας – ὅσο μικρᾶ ἢ καὶ ἀμελητέα – ἀνοχὴ (ἢ ὑποχώρησις ἢ συμβιβασμός…) ποὺ ὑφίσταται, καταλήγει νὰ μεγαλώνῃ τὸ αἴσθημα τοῦ φόβου καὶ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ μόνον ἱερό μας καθῆκον. Ποιό εἶναι αὐτό; Χμμμ… Ὁ καθεὶς ἔχει τὸ δικό του καὶ θὰ τὸ ἀναγνωρίση ἐὰν κι ἐφ’ ὅσον κατακτήσῃ πλήρως τὴν Ἐλευθερία του.
Κάθε συμβιβασμός μας ἢ διαπραγμάτευσις σὲ «μέτρα» καὶ «ἀντί-μέτρα», σὲ «ἐκβιασμοὺς» καὶ «πιέσεις» μᾶς μετουσιώνει σὲ πιόνια, ὑποχρεώνοντάς μας νὰ παίζουμε ῥόλους καὶ νὰ καταλήγουμε ἀντικείμενον …στοιχημάτων. Δὲν εἶμαι πιόνι. Οὔτε δέχομαι ῥόλους ποὺ μοῦ ἐπιβάλλονταις. Οὔτε κι ἀνέχομαι νὰ μοῦ ὑπαγορεύουν ἐὰν θὰ ἀνασαίνω ἢ ἐὰν θὰ βαριανασαίνω.
Κάθε συζήτησις συνιστᾶ πρῶτο βῆμα (ἢ κι ἀκόμη περισσότερα βήματα) ὐποχωρήσεως. Συζήτησις γίνεται μὲ ἴσους καὶ ὁμοίους καὶ ἀπολύτως συνειδητοποιημένους σύν-Ἀνθρώπους, ποὺ ἐπίσης διαθέτουν ἀναλόγου βαθμοῦ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα. Ὄχι ἀπαραιτήτως καὶ ἰδίων γνωσιακῶν ἀντικειμένων, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε παρομοίου Αὐτοσεβασμοῦ.
Κάθε προσπάθεια μεταπείσεως παπαγάλων, ἐξ ἀρχῆς συνιστᾶ σημεῖον δικῆς μας βλάβης, ἐφ’ ὅσον ἀρνούμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς αὐτὸν τὸν κόσμο θὰ τὸν ἐπαναδομήσουν οἱ Ἐλεύθεροι Ἄνθρωποι, σὲ στέρεα θεμέλια ὑγειῶν Ἀρχῶν καὶ Κανόνων. Δὲν γίνεται νὰ δομήσουμε λοιπὸν κάτι νέο μὲ φθαρμένα ὑλικά. Οἱ παπαγάλοι ποὺ ἀναμασσοῦν ὅσα ἡ πολύ-ἐπίπεδος καὶ πολύ-πρόσωπος προπαγάνδα ἔχει ἐμφυτεύση στὰ μυαλά τους δροῦν στὶς ζωές μας ὡς …βαῤῥίδια. Ἐὰν ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ ἀποκοπῶ πλήρως ἀπὸ ὅλα τὰ ψευδῆ καὶ τὰ ἐπίπλαστα, τότε λειτουργῶ αὐτοπαγιδευτικῶς καὶ τρέφομαι μὲ ψευδεῖς ἐλπίδες.
Φυσικὰ κάθε μορφὴ ὠχαδελφισμοῦ ἢ κι ἀρνήσεως τῆς πραγματικότητος, συνιστᾶ αὐτοχειρία.
Ἐννοεῖται πὼς κάθε ἐπὶ πλέον περιθώριον ὑπομονῆς καὶ ἀντοχῆς μᾶς κλέβει χρόνο, δίδοντας πιστώσεις χρόνου στὰ σαπρόφυτα μὰ καὶ δρᾶ ὡς αὐτοπαγίδευσις. Δυστυχῶς ὅσοι τὸ πράττουν γιὰ νὰ ἀποφύγουν τοὺς χειρίστους φόβους τους, θὰ τοὺς …λουσθοῦν!!!
Συμπερασματικῶς. Τὸ παιχνίδι δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ βλέπουμε, ἀλλὰ πολὺ βαθύτερον καὶ πολὺ οὐσιαστικότερον. Τὸ παιχνίδι δὲν παίζεται μὲ «μεγάλους παίκτες» καὶ «ἐπενδυτὲς» καὶ «τοκογλύφους» παρὰ μόνον μὲ Ἐλευθέρους καὶ (λυσσασμένους γιὰ ἐξουσία) «ἀφέντες». Οἱ «ἀφέντες» ὅμως μόνον σὲ προσκυνημένους μποροῦν νὰ ἐπιβληθοῦν. Ἐάν δέν ὑπάρχουν πρόθυμοι νά προσκυνήσουν τότε ποιούς θά ἐξουσιάσουν;
Ὅσο κι ἐὰν κάποιοι δυσκολεύονται νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν, στὸ δικό μας χέρι εἶναι καὶ τὸ πεπόνι καὶ τὸ μαχαίρι.
Φιλονόη
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ
Γιὰ τὴν ὥρα (καὶ μόνον γιὰ τὴν ὥρα) καὶ γιὰ ὅσο ἐγώ, μὰ καὶ ὅλοι μας, διανύουμε τὰ τελευταία βήματα γιὰ τὴν πλήρη μας Ἐλευθερία, ἡ πορεία μας εἶναι – ἐξ ἀνάγκης – ἀπολύτως μοναχική!!! Ἐὰν (κι ἐφ’ ὅσον…) γίνουμε κάποτε αὐτὸ ποὺ ἐκ φύσεως δυνάμεθα νὰ γίνουμε, τότε καὶ μόνον τότε θὰ συναντήσουμε – ἀναλόγους τοῦ δικοῦ μας ἐπιπέδου, τῶν ἀναγκῶν καὶ τῶν σκοπῶν – τοὺς ἀπαραιτήτους συντρόφους. Κάθε λογῆς προσπάθειά μας νὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ πατοῦμε σὲ «δύο βάρκες», ἐλπίζοντες – ἴσως – πὼς κάτι θὰ διασώσουμε, τελικῶς ἀπομακρύνει ἀπὸ ἐμᾶς (ὤ, ναί, ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μόνον!!!) τὸν ἀτομικό μας σκοπό.
Ἀνήκω σὲ αὐτοὺς τοὺς ἔχοντες τὸ περὶ Ἐλευθερίας αἴσθημα ἀρκετὰ ὑψηλόν. Ἀνήκω σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀπεφάσισαν νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴν οὐσία καὶ ὄχι μὲ τὶς …ἐπικαλύψεις καὶ τὰ περιτυλίγματά της. Ἴσως νὰ λαθεύω… Ἴσως ὅμως κι ὄχι…
Ἡ εἰκὼν ἀπὸ ἐδῶ. Κατ’ ἐμὲ πάντως ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ στὸ χέρι δὲν ἔπρεπε νὰ κρατᾷ γάντια ἀλλὰ …προφυλακτικό.
Σχετικὰ ἄρθρα
